Obowiązujący dziś pełny tytuł włoski papieża brzmi wg Annuario Pontificio (2006): Vescovo di Roma (Biskup Rzymu), Vicario di Gesu Cristo (Wikariusz Jezusa Chrystusa), Succesore del Principe degli Apostoli (Następca Księcia Apostołów), Sommo Pontefice della Chiesa Universale (Najwyższy Kapłan Kościoła Powszechnego), Primate d'Italia (Prymas Włoch), Arcivescovo e Metropolita della Provincia Romana (Arcybiskup i Metropolita Prowincji Rzymskiej), Sovrano dello Stato della Citta del Vaticano (Głowa Państwa Watykan), Servo dei Servi di Dio (Sługa sług Bożych).
Tytuł Papa (od którego wzięła się nazwa "papież") w kościele wschodnim zwyczajowo przysługiwał każdemu duchownemu, natomiast w kościele zachodnim zarezerwowany był dla biskupów. Najprawdopodobniej od IV wieku zaczął on przysługiwać wyłącznie biskupowi Rzymu. Wydaje się, że używał go właśnie w obecnym znaczeniu papież św. Syrycjusz. Św. Grzegorz VII postanowił, iż tytuł Papa może być używany tylko w odniesieniu do biskupów Rzymu.
Łaciński tytuł Pontifex (dosłownie: "budowniczy mostów") to tytuł, które chrześcijanie zaczęli używać na wzór wyznawców judaizmu, dla określenia najwyższych kapłanów, zarządzających diecezjami. Sam tytuł Pontifex Maximus ma korzenie pogańskie - taki tytuł nosili kapłani stojący na czele kolegium kapłańskiego (od ustanowienia Cesarstwa Rzymskiego tytuł ten nosili cesarze jako zwierzchnicy religijni). Tertulian użył go na określenie papieża św. Kaliksta I. Wskazuje to najprawdopodobniej - choć Tertulian ironizował, używając tego terminu - iż już wówczas był on przez chrześcijan używany. Termin Summus Pontifex nie od razu miał ustalone znaczenie. Znacznych biskupów określano mianem pontifex summus dla odróżnienia ich od biskupów mniej poważanych. Tak tytułowano na przykład biskupa Hilarego z Arles. Natomiast papież Mikołaj I jest nazywany przez swojego legata summus pontifex et universalis papa. Dopiero po XI wieku tytułu Summus Pontifex zaczęto używać tylko i wyłącznie w odniesieniu do papieża. Papieżom przysługuje też tradycyjny zwrot grzecznościowy Jego Świątobliwość (łac. Sanctitas Vestra).
Fraza Servus servorum Dei (wł. Servo dei servi di Dio) przechodziła podobną ewolucję, jak inne tytuły. Augustyn określał siebie jako servus Christi et per Ipsum servus servorum Ipsius (sługa Chrystusa i przez Niego sługa sług Jego). Podobnie czynił Dezydery z Cahors i św. Bonifacy (apostoł Niemiec). Pierwszym papieżem, który w odniesieniu do siebie użył tego tytułu był najprawdopodobniej św. Grzegorz I, który w ten sposób odpowiedział na nadanie sobie przez patriarchów Konstantynopola tytułu uniwersalnego biskupa. Od IX wieku tytułu Servus servorum Dei używa się wyłącznie na określenie papieża. Warto dodać, że znaczył on początkowo najwyższego sługę, sługę nad sługami (podobnie jak w określeniu "król królów"), a dopiero później rozumiano go, jako symbol posługi wobec innych.
Tytuł patriarcha Zachodu (Patriarcha dell' Occidente) nie pojawił się w Annuario Pontificio, oficjalnym roczniku Stolicy Apostolskiej edycji na 2006 rok. Po raz pierwszy użył go Teodor I w 642 roku, potem jednak był rzadko stosowany. W rocznikach watykańskich używany od 1863 roku. 22 marca 2006 jego brak uzasadniono "historyczną i teologiczną rzeczywistością" oraz "koniecznością prowadzenia dialogu ekumenicznego".

Źródło: http://pl.wikipedia.org